Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

victima O

  • 1 victima

    victima, ae, f. victime.
    * * *
    victima, ae, f. victime.
    * * *
        Victima, victimae, pen. corr. Ouid. La beste dont on faisoit le sacrifice pour la victoire.
    \
        Praebere se victimam alicui. Cic. S'exposer à la mort pour aucun.

    Dictionarium latinogallicum > victima

  • 2 vīctima

        vīctima ae, f    [VEG-], a beast for sacrifice, sacrifice, victim: pro victimis homines immolant, Cs.: maxima taurus Victima, V.: caesis apud Amaltheam tuis victimis, C., L., H., O., Iu.—Fig., a victim: se victimam rei p. praebere: Victima deceptus decipientis ero, O.
    * * *
    victim; animal for sacrifice

    Latin-English dictionary > vīctima

  • 3 victima

    victima victima, ae f жертва

    Латинско-русский словарь > victima

  • 4 victima

    victima (victuma), ae, f. (vgl. gotisch weihan, ahd. wihan, weihen, heiligen u. gotisch weihs, ahd. wīh, heilig), das Opfertier, Opfer, sowohl Sühnopfer als Dankopfer, Plaut., Caes., Liv. u.a. (zur Unterscheidung von hostia s. Marquardt-Wissowa, Staatsverw.2 Bd. 3. S. 171. Anm. 1). – bildl., se victimam rei publicae praebuisset (Decius), Cic.: victima decipientis ero, Ov.

    lateinisch-deutsches > victima

  • 5 victima

    victima (victuma), ae, f. (vgl. gotisch weihan, ahd. wihan, weihen, heiligen u. gotisch weihs, ahd. wīh, heilig), das Opfertier, Opfer, sowohl Sühnopfer als Dankopfer, Plaut., Caes., Liv. u.a. (zur Unterscheidung von hostia s. Marquardt-Wissowa, Staatsverw.2 Bd. 3. S. 171. Anm. 1). – bildl., se victimam rei publicae praebuisset (Decius), Cic.: victima decipientis ero, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > victima

  • 6 victima

    victĭma, ae, f. [perh. root vig- of vigeo; with superl. ending; cf. Corss. Ausspr. 1, 509 sq.], a beast for sacrifice adorned with the fillet (vitta), a sacrifice, victim (cf. hostia).
    I.
    Lit., Plaut. Ps. 1, 3, 93; Hor. C. 3, 23, 12; Verg. G. 2, 147; Cic. Att. 1, 13, 1; Caes. B. G. 6, 16; Liv. 45, 7, 1; Ov. M. 7, 162; id. F. 1, 335; Juv. 12, 113; Luc. 1, 611; Sen. Herc. Fur. 923 al.—
    II.
    Trop., a victim:

    quam potestis P. Lentulo mactare victimam gratiorem quam si L. Flacci sanguine illius nefarium in nos omnes odium saturaveritis?

    Cic. Fl. 38, 95: se victimam rei publicae praebere, id. Fin. 2, 19, 61:

    victima deceptus decipientis ero,

    Ov. Am. 3, 3, 22:

    me nuptiali victimam feriat die,

    Sen. Herc. Oet. 348.

    Lewis & Short latin dictionary > victima

  • 7 victima

    ae f.
    жертва (преим. благодарственная), предназначенное для жертвоприношения животное (victĭmam mactare C, Sen)

    Латинско-русский словарь > victima

  • 8 victima

    жертвенное животное (1. 10 C. Th. 16, 10);

    victimarius, заклатель жертвы (1. 6 D. 50, 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > victima

  • 9 victima

    , ae m
      жертва, жертвенное животное

    Dictionary Latin-Russian new > victima

  • 10 litabilis

    litābilis, e (lito), z um Opfern tauglich, d.i. womit glücklich geopfert wird, victima, Lact. 1, 21, 25: hostia, Min. Fel. 32, 2: litabilior victima, Lact. epit. 65, 8.

    lateinisch-deutsches > litabilis

  • 11 lito

    lito, āvī, ātum, āre (zu griech. λιτή, die Bitte), I) intr.: A) ein Opfer darbringen, das nach den im Opfertiere gefundenen Zeichen den Göttern angenehm ist und erkennen läßt, daß man ein Unternehmen beginnen darf, also unter günstigen Vorzeichen opfern, günstige Vorzeichen für ein Unternehmen erlangen, 1) eig.: ab collega litatum est, Liv.: Manlium egregie litasse, Liv.: prorsus egregie litatum esse, Curt.: non facile litabant, Liv.: alci deo, Cic.: Lentulo, ein Sühnopfer bringen, Cic.: mit Abl. des Opfers, proximā hostiā litatur saepe pulcherrime, Cic.: animā litandum Argolicā, Verg.: dah. litato (Abl. a bsol.), zB. non auspicato nec litato aciem instruunt, ohne Auspizien und Opfer um gute Zeichen zu befragen, Liv. – Sprichw., molā tantum salsā litant, qui non habent tura, ein Schelm gibt mehr, als er hat, Plin. nat. hist. praef. § 11. – 2) übtr., opfern, ein Opfer bringen, d.i. befriedigen, besänftigen, Genüge tun, m. Dat., publico gaudio, Plin. pan.: legibus, Apul. – B) v. Opfer, eine gute Anzeige geben, einen glücklichen Ausgang versprechen, victima nulla litat, Ov.: victima (Nomin.) litat, Mart.: sacrificio non litante, Suet. – II) tr.: A) glücklich opfern, sacris litatis, Verg.: exta bovis, Prop.: m. Abl. womit? sacra fordā bove, Ov. – B) als Opfer darbringen, 1) eig.: ieiuniorum victimam, Prud. cath. 7, 6. – 2) übtr., gleichs. opfern = widmen, weihen, honorem domino deo, Tert. de patient. 10: plura non habui, dolor, quae tibi litarem, Sen. Med. 1028. – C) durch Opfer usw. besänftigen, 1) eig.: sacris deos, Serv. Verg. Aen. 4, 50: numen hostiis et votis, Amm. 22, 9, 8: numen conceptis verbis, Amm. 29, 1, 31: numen precibus et victimis, Apul. 4, 32 (nach O. Jahns Vermutung). – 2) übtr., sühnen, rächen, ita pridie duorum centurionum interitio hāc adversariorum poenā est litata, Auct. b. Hisp. 24, 6. – Depon. Nbf. litor, ārī, nach Prisc. 18, 152.

    lateinisch-deutsches > lito

  • 12 expio

    expĭo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] purifier par des expiations, expier.    - expiandum forum Romanum a nefarii sceleris vestigiis, Rab. Perd. 4, 11: il faut purifier le forum des traces d'un crime abominable.    - Syracusanum prodigium expiatum dis, Liv. 41: le prodige de Syracuse fut expié par des sacrifices offerts aux dieux.    - cf. Cic. Leg. 1, 14, 40; Liv. 1, 26, 12; Plaut. Most. 2, 2, 34; Pers. 2, 33; Cic. Att. 1, 17, 7; Cic. Phil. 1, 12, 30; Cic. Leg. 2, 9, 21. [st1]2 [-] détourner par des cérémonies religieuses.    - dira detestatio nulla expiatur victima, Hor. Epod. 5, 90: il n'est point de victime qui détourne l'effet d'une malédiction.    - hostiā expiare, Cic.: détourner par un sacrifice.    - cf. Cic. Div. 2, 63, 139; Tac. H. 5, 13; Hor. C. 2, 1, 5. [st1]3 [-] expier, réparer, racheter.    - tua scelera di immortales in nostros milites expiaverunt, Cic. Pis. 35: tes crimes, les dieux les ont fait expier à nos soldats.    - ea clades ingentibus expiata victoriis, Flor.: ce désastre fut expié par d'éclatantes victoires.    - au fig. virtute incommodum expiare, Caes. BG. 5: réparer un échec par son courage.    - expiare errorem, Plin. Ep. 8: payer une erreur. [st1]4 [-] apaiser, calmer, satisfaire.    - manes expiare, Cic.: apaiser les mânes.    - cupiditates expiare, Cic.: satisfaire ses passions.
    * * *
    expĭo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] purifier par des expiations, expier.    - expiandum forum Romanum a nefarii sceleris vestigiis, Rab. Perd. 4, 11: il faut purifier le forum des traces d'un crime abominable.    - Syracusanum prodigium expiatum dis, Liv. 41: le prodige de Syracuse fut expié par des sacrifices offerts aux dieux.    - cf. Cic. Leg. 1, 14, 40; Liv. 1, 26, 12; Plaut. Most. 2, 2, 34; Pers. 2, 33; Cic. Att. 1, 17, 7; Cic. Phil. 1, 12, 30; Cic. Leg. 2, 9, 21. [st1]2 [-] détourner par des cérémonies religieuses.    - dira detestatio nulla expiatur victima, Hor. Epod. 5, 90: il n'est point de victime qui détourne l'effet d'une malédiction.    - hostiā expiare, Cic.: détourner par un sacrifice.    - cf. Cic. Div. 2, 63, 139; Tac. H. 5, 13; Hor. C. 2, 1, 5. [st1]3 [-] expier, réparer, racheter.    - tua scelera di immortales in nostros milites expiaverunt, Cic. Pis. 35: tes crimes, les dieux les ont fait expier à nos soldats.    - ea clades ingentibus expiata victoriis, Flor.: ce désastre fut expié par d'éclatantes victoires.    - au fig. virtute incommodum expiare, Caes. BG. 5: réparer un échec par son courage.    - expiare errorem, Plin. Ep. 8: payer une erreur. [st1]4 [-] apaiser, calmer, satisfaire.    - manes expiare, Cic.: apaiser les mânes.    - cupiditates expiare, Cic.: satisfaire ses passions.
    * * *
        Expio, expias, expiare. Valer. Max. Purger.
    \
        Expiare caedem caede. Sallust. Faire reparation d'un meurtre par un aultre meurtre.
    \
        Egestates latrocinii sui. Cic. Se recompenser de ses pertes.
    \
        Errorem. Plin. iunior. Comperrer une faulte, Payer bien cher.
    \
        Forum ab illis nefariis sceleris vestigiis expiare. Cic. Purger, Nettoyer.
    \
        Expiare iniuriam. Plinius iunior. Reparer, ou faire reparation d'une injure.
    \
        Luxum populi expiare solent bella. Plin. Chastier Corriger.
    \
        Numen Cereris supplicio alicuius expiare. Cic. Appaiser.
    \
        Tua scelera dii immortales in nostros milites expiauerunt. Cicero. Ils se sont prins à noz gens de guerre pour reparation de tes faultes, et les ont puniz, Ils s'en sont vengez sur noz gens de guerre.
    \
        Templum expiare. Bud. Reconcilier une eglise pollue, Rebenitre, Redesdier.

    Dictionarium latinogallicum > expio

  • 13 labes

    lābes, lābis, f. [labor, labi]    - abl. arch. labi, Lucr. 5, 928. [st1]1 [-] chute, effondrement.    - dare labem, Lucr. 2, 1145: s'écrouler.    - labes agri, Cic. Div. 1, 43, 97: affaissement du sol.    - labes terrae, Liv. 42, 15: éboulement de terre.    - ut multis locis labes factae sint, Cic. Div. 1, 35, 78: tellement qu'en bien des endroits il y eut des glissements de terrain. [st1]2 [-] dégât, ruine, perte, destruction, abîme, gouffre.    - hinc mihi prima mali labes, Virg. En. 2, 97: c'est ainsi que j'ai commencé à glisser dans le malheur.    - metuo legionibus labem, Plaut.: je crains un désastre pour nos légions.    - innocentiae labes ac ruina, Cic. Fl. 10, 24: écroulement et ruine de l'innocence.    - nec novitate cibi nec labi corporis ullā, Lucr. 5, 1145: ni par le changement de nourriture ni par la maladie. [st1]3 [-] marque, tache; au fig. tache, flétrissure, souillure, déshonneur.    - sine labe toga, Ov.: toge immaculée.    - victima labe carens, Ov.: victime sans tache.    - ego perpetuo famam sine labe tenebo, Ov. H. 17: je conserverai éternellement sans tache ma réputation.    - alicui labem inferre, Cic.: flétrir qqn, couvrir qqn de honte.    - labem sceleris in familia relinquere, Cic. Sull. 88: laisser la tache d'un crime sur une famille.    - est haec saeculi quaedam labes, Cic.: c'est la honte de ce siècle.    - hunc tu quas conscientiae labes in animo censes habuisse? Cic. Off. 3: quels stigmates la conscience ne lui avait-elle pas imprimés dans l'âme, à ton avis? [st1]4 [-] qqf. personne funeste, fléau; homme infâme, ignoble.    - labes atque pernicies provinciae Siciliae, Cic. Verr. 1, 1, 2: (Verrès) le fléau et la ruine de la province de Sicile.    - labes popli, pecuniae accipiter, Plaut.: fléau du peuple, vautour d'argent.    - caenum illud ac labes, Cic. Sest. 26: cet homme qui n'est que boue et souillure.
    * * *
    lābes, lābis, f. [labor, labi]    - abl. arch. labi, Lucr. 5, 928. [st1]1 [-] chute, effondrement.    - dare labem, Lucr. 2, 1145: s'écrouler.    - labes agri, Cic. Div. 1, 43, 97: affaissement du sol.    - labes terrae, Liv. 42, 15: éboulement de terre.    - ut multis locis labes factae sint, Cic. Div. 1, 35, 78: tellement qu'en bien des endroits il y eut des glissements de terrain. [st1]2 [-] dégât, ruine, perte, destruction, abîme, gouffre.    - hinc mihi prima mali labes, Virg. En. 2, 97: c'est ainsi que j'ai commencé à glisser dans le malheur.    - metuo legionibus labem, Plaut.: je crains un désastre pour nos légions.    - innocentiae labes ac ruina, Cic. Fl. 10, 24: écroulement et ruine de l'innocence.    - nec novitate cibi nec labi corporis ullā, Lucr. 5, 1145: ni par le changement de nourriture ni par la maladie. [st1]3 [-] marque, tache; au fig. tache, flétrissure, souillure, déshonneur.    - sine labe toga, Ov.: toge immaculée.    - victima labe carens, Ov.: victime sans tache.    - ego perpetuo famam sine labe tenebo, Ov. H. 17: je conserverai éternellement sans tache ma réputation.    - alicui labem inferre, Cic.: flétrir qqn, couvrir qqn de honte.    - labem sceleris in familia relinquere, Cic. Sull. 88: laisser la tache d'un crime sur une famille.    - est haec saeculi quaedam labes, Cic.: c'est la honte de ce siècle.    - hunc tu quas conscientiae labes in animo censes habuisse? Cic. Off. 3: quels stigmates la conscience ne lui avait-elle pas imprimés dans l'âme, à ton avis? [st1]4 [-] qqf. personne funeste, fléau; homme infâme, ignoble.    - labes atque pernicies provinciae Siciliae, Cic. Verr. 1, 1, 2: (Verrès) le fléau et la ruine de la province de Sicile.    - labes popli, pecuniae accipiter, Plaut.: fléau du peuple, vautour d'argent.    - caenum illud ac labes, Cic. Sest. 26: cet homme qui n'est que boue et souillure.
    * * *
        Labes, labis, foem. gen. Cic. Grande ouverture de terre, comme un abysme. C'est aussi ruine, et grande cheute.
    \
        Labes. Festus. Une tache, Macule, Souillure, Note.
    \
        Labes conscientiae. Cic. Remors de conscience.
    \
        Labes innocentiae et ruina. Cic. Corruption, Destruction, Degastement.
    \
        Labes Reipublicae. Cic. La ruine de, etc.
    \
        Dare labem. Lucret. Cheoir lourdement, Trebucher, Ruiner.
    \
        Inferre labem integris. Cic. Leur mettre à sus quelque cas, Les diffamer.

    Dictionarium latinogallicum > labes

  • 14 quilibet

    quīlĭbĕt (quīlŭbĕt), quaelĭbĕt, quodlĭbĕt n'importe lequel, n'importe qui, quelconque.    - quidlibet (quidlubet), pron. n.: n'importe quoi.    - mihi illa nubet: machinare quidlubet quovis modo, Plaut. Cas.: elle se mariera avec moi: imagine n'importe quoi comme tu voudras.    - existimes licet quidlubet, Cic. Fam. 9.: libre à toi de penser ce que tu veux.    - (sapiens) stat rectus sub quolibet pondere, Sen. Ep. 8, 71, 26: (le sage) se tient droit sous n'importe quel fardeau.    - neque ei cum quolibet hoste res fuit, Plin.: il n'avait pas affaire à un ennemi ordinaire.    - jam res Romana adeo erat valida ut cuilibet finitimarum civitatum bello par esset, Liv. 1: désormais l'Etat romain était assez fort pour se mesurer à la guerre avec n'importe laquelle des cités voisines.    - quilibet unus ex his, Liv.: le premier venu d'entre eux.    - quid est homo? inbecillum corpus et fragile, cum bene lacertos exercuit, cujuslibet ferae pabulum, cujuslibet victima, Sen. Marc.: qu'est-ce que l'homme? un être au corps débile et frêle, qui, après avoir glorieusement exercé ses muscles, devient la pâture de n'importe quelle bête féroce, la victime de n'importe qui.    - neque de ligno quolibet columna (dolata) est, Mart. 6: la colonne n'est pas faite d'un bois quelconque.    - non (tabellos recito) ubivis coramve quibuslibet, Hor. S. 1: je ne lis pas mes livres n'importe où et à n'importe qui.    - quibuslibet temporibus, Liv. 2, 49: en n'importe quelles circonstances.    - quaelibet minima res: n'importe quelle chose insignifiante.    - quod si aut causa criminis aut facti suspicio aut quaelibet denique vel minima res reperietur, non recusamus quin... Cic. Ros. Am. 3: si l'on aperçoit dans cette accusation un indice, un soupçon, l'ombre même d'un prétexte, je ne refuse pas de...    - quolibet, adv. de lieu avec mouvt.: n'importe où, où l'on voudra.
    * * *
    quīlĭbĕt (quīlŭbĕt), quaelĭbĕt, quodlĭbĕt n'importe lequel, n'importe qui, quelconque.    - quidlibet (quidlubet), pron. n.: n'importe quoi.    - mihi illa nubet: machinare quidlubet quovis modo, Plaut. Cas.: elle se mariera avec moi: imagine n'importe quoi comme tu voudras.    - existimes licet quidlubet, Cic. Fam. 9.: libre à toi de penser ce que tu veux.    - (sapiens) stat rectus sub quolibet pondere, Sen. Ep. 8, 71, 26: (le sage) se tient droit sous n'importe quel fardeau.    - neque ei cum quolibet hoste res fuit, Plin.: il n'avait pas affaire à un ennemi ordinaire.    - jam res Romana adeo erat valida ut cuilibet finitimarum civitatum bello par esset, Liv. 1: désormais l'Etat romain était assez fort pour se mesurer à la guerre avec n'importe laquelle des cités voisines.    - quilibet unus ex his, Liv.: le premier venu d'entre eux.    - quid est homo? inbecillum corpus et fragile, cum bene lacertos exercuit, cujuslibet ferae pabulum, cujuslibet victima, Sen. Marc.: qu'est-ce que l'homme? un être au corps débile et frêle, qui, après avoir glorieusement exercé ses muscles, devient la pâture de n'importe quelle bête féroce, la victime de n'importe qui.    - neque de ligno quolibet columna (dolata) est, Mart. 6: la colonne n'est pas faite d'un bois quelconque.    - non (tabellos recito) ubivis coramve quibuslibet, Hor. S. 1: je ne lis pas mes livres n'importe où et à n'importe qui.    - quibuslibet temporibus, Liv. 2, 49: en n'importe quelles circonstances.    - quaelibet minima res: n'importe quelle chose insignifiante.    - quod si aut causa criminis aut facti suspicio aut quaelibet denique vel minima res reperietur, non recusamus quin... Cic. Ros. Am. 3: si l'on aperçoit dans cette accusation un indice, un soupçon, l'ombre même d'un prétexte, je ne refuse pas de...    - quolibet, adv. de lieu avec mouvt.: n'importe où, où l'on voudra.
    * * *
        Quilibet, pen. corr. cuiuslibet. Horatius. Qui que tu vouldras, Quelqu'un entre plusieurs, c'est tout un lequel.
    \
        Pollicitis diues quilibet esse potest. Ouid. Un chascun.
    \
        Cuilibet conditioni obtemperare. Iustinianus. A laquelle qui luy plaira.
    \
        Indutus quidlibet. Horat. Vestu ne luy chault de quoy.
    \
        Garrire quidlibet. Horat. Tout ce qui luy vient en la teste, soit bien ou mal.
    \
        Quibuslibet temporibus egregius Senatus. Liu. En tout temps.
    \
        Quolibet modo. Plin. En quelque maniere que ce soit.
    \
        Quilibet. Plin. Tout le premier venu.

    Dictionarium latinogallicum > quilibet

  • 15 succumbo

    succumbo (subcumbo), ĕre, succŭbŭi, succŭbĭtum - intr. - [st2]1 [-] tomber sous, plier, se coucher sous. [st2]2 [-] céder, être vaincu, succomber à, se soumettre, se laisser abattre. [st2]3 [-] s'accoupler avec.    - re succumbere non oportebat verbis gloriantem, Cic. Tusc. 2, 30: tu ne devais pas en te glorifiant de mots céder sur le fond.    - patietur, perferet, non succumbet, Cic. Tusc. 2, 17: (le sage) subira, supportera pleinement et ne fléchira pas.    - alicui rei, alicui succumbere: se laisser dominer par qqch, par qqn; fléchir devant qqch, devant qqn.    - succumbens victima ferro, Cat.: victime qui tombe sous le fer.    - non succumbentibus cavis operis, Plin. 36, 15, 24, § 106: sans que les voûtes fléchissent.    - philosopho succubuit orator, Cic. de Or. 3, 32, 129: l'orateur fut vaincu par le philosophe.    - succumbere labori, Caes.: succomber sous la fatigue.    - hac percussus plaga, non succubuit Nep. Eum. 5, 1: ce coup ne l'abattit pas.    - mortem perpeti non succubuisset, Arn. 1, 38: il ne se serait pas résigné à mourir.
    * * *
    succumbo (subcumbo), ĕre, succŭbŭi, succŭbĭtum - intr. - [st2]1 [-] tomber sous, plier, se coucher sous. [st2]2 [-] céder, être vaincu, succomber à, se soumettre, se laisser abattre. [st2]3 [-] s'accoupler avec.    - re succumbere non oportebat verbis gloriantem, Cic. Tusc. 2, 30: tu ne devais pas en te glorifiant de mots céder sur le fond.    - patietur, perferet, non succumbet, Cic. Tusc. 2, 17: (le sage) subira, supportera pleinement et ne fléchira pas.    - alicui rei, alicui succumbere: se laisser dominer par qqch, par qqn; fléchir devant qqch, devant qqn.    - succumbens victima ferro, Cat.: victime qui tombe sous le fer.    - non succumbentibus cavis operis, Plin. 36, 15, 24, § 106: sans que les voûtes fléchissent.    - philosopho succubuit orator, Cic. de Or. 3, 32, 129: l'orateur fut vaincu par le philosophe.    - succumbere labori, Caes.: succomber sous la fatigue.    - hac percussus plaga, non succubuit Nep. Eum. 5, 1: ce coup ne l'abattit pas.    - mortem perpeti non succubuisset, Arn. 1, 38: il ne se serait pas résigné à mourir.
    * * *
        Succumbo, succumbis, succubui, succubitum, pe. cor. succumbere. Liu. Tomber et cheoir dessoubz, Succomber.
    \
        Succumbere oneri. Liu. Tomber soubz le fardeau, Demeurer soubz le fardeau, Quand on est recru, et qu'on n'en peult plus.
    \
        Succumbere, ad animum relatum. Cic. Defaillir de courage, Perdre courage.
    \
        Doloribus succumbere. Cic. Estre vaincu par douleurs.
    \
        Fortunae succumbere. Cic. Ne povoir porter une adversité.
    \
        Labori succumbere. Caesar. Defaillir au labeur, Estre vaincu du travail, et ne povoir porter le faiz.
    \
        Senectuti succumbere. Cic. Se laisser emporter à sa vieillesse, et ne povoir plus rien faire.
    \
        Oculi succumbunt. Ouid. Sont vaincuz de sommeil.

    Dictionarium latinogallicum > succumbo

  • 16 litabilis

    litābilis, e (lito), z um Opfern tauglich, d.i. womit glücklich geopfert wird, victima, Lact. 1, 21, 25: hostia, Min. Fel. 32, 2: litabilior victima, Lact. epit. 65, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > litabilis

  • 17 lito

    lito, āvī, ātum, āre (zu griech. λιτή, die Bitte), I) intr.: A) ein Opfer darbringen, das nach den im Opfertiere gefundenen Zeichen den Göttern angenehm ist und erkennen läßt, daß man ein Unternehmen beginnen darf, also unter günstigen Vorzeichen opfern, günstige Vorzeichen für ein Unternehmen erlangen, 1) eig.: ab collega litatum est, Liv.: Manlium egregie litasse, Liv.: prorsus egregie litatum esse, Curt.: non facile litabant, Liv.: alci deo, Cic.: Lentulo, ein Sühnopfer bringen, Cic.: mit Abl. des Opfers, proximā hostiā litatur saepe pulcherrime, Cic.: animā litandum Argolicā, Verg.: dah. litato (Abl. a bsol.), zB. non auspicato nec litato aciem instruunt, ohne Auspizien und Opfer um gute Zeichen zu befragen, Liv. – Sprichw., molā tantum salsā litant, qui non habent tura, ein Schelm gibt mehr, als er hat, Plin. nat. hist. praef. § 11. – 2) übtr., opfern, ein Opfer bringen, d.i. befriedigen, besänftigen, Genüge tun, m. Dat., publico gaudio, Plin. pan.: legibus, Apul. – B) v. Opfer, eine gute Anzeige geben, einen glücklichen Ausgang versprechen, victima nulla litat, Ov.: victima (Nomin.) litat, Mart.: sacrificio non litante, Suet. – II) tr.: A) glücklich opfern, sacris litatis, Verg.: exta bovis, Prop.: m. Abl. womit? sacra fordā bove, Ov. – B) als Opfer darbringen, 1) eig.: ieiuniorum victimam, Prud. cath. 7, 6. – 2) übtr.,
    ————
    gleichs. opfern = widmen, weihen, honorem domino deo, Tert. de patient. 10: plura non habui, dolor, quae tibi litarem, Sen. Med. 1028. – C) durch Opfer usw. besänftigen, 1) eig.: sacris deos, Serv. Verg. Aen. 4, 50: numen hostiis et votis, Amm. 22, 9, 8: numen conceptis verbis, Amm. 29, 1, 31: numen precibus et victimis, Apul. 4, 32 (nach O. Jahns Vermutung). – 2) übtr., sühnen, rächen, ita pridie duorum centurionum interitio hāc adversariorum poenā est litata, Auct. b. Hisp. 24, 6. – Depon. Nbf. litor, ārī, nach Prisc. 18, 152.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lito

  • 18 litabilis

    lĭtābĭlis, e, adj. [lito], fit for sacrifice, with which a successful offering can be made (post-class.):

    victima,

    Lact. 1, 21, 25:

    hostia,

    Min. Fel. 32, 2:

    litabilior victima,

    Lact. Epit. 7.

    Lewis & Short latin dictionary > litabilis

  • 19 lito

    lĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to make an offering which exhibits favorable prognostics, to sacrifice under favorable auspices, to obtain favorable omens.
    I.
    Lit.
    A.
    Neutr.:

    si istuc umquam factum est, tum me Juppiter Faciat, ut semper sacrificem nec umquam litem,

    Plaut. Poen. 2, 41:

    nec auspicato, nec litato instruunt aciem,

    without favorable omens, Liv. 5, 38:

    Manlium egregie litasse,

    id. 8, 9, 1:

    non facile litare,

    id. 27, 23; 29, 10, 6; Suet. Caes. 81;

    curt. 7, 7, 29: impia tam saeve gesturus bella litasti,

    Luc. 7, 171.—Prov.: mola tantum salsa litant, qui non habent tura, i. e. a man can give no more than he has, Plin. praef. § 11.—
    (β).
    With dat.:

    cum pluribus dis immolatur, qui tandem evenit, ut litetur aliis, aliis non litetur,

    Cic. Div. 2, 17, 38:

    litatum est ei deo,

    Plin. 10, 28, 40, § 75.—
    (γ).
    With abl.:

    proximā hostiā litatur saepe pulcherrime,

    Cic. Div. 2, 15, 36; so Plin. 8, 45, 70, § 183:

    humanis hostiis,

    Tac. G. 9.—
    2.
    Of the victim itself, to give a favorable omen, promise a successful event:

    victima Diti patri caesa litavit,

    Suet. Oth. 8; id. Aug. 96:

    non quacunque manu victima caesa litat,

    Mart. 10, 73, 6.—
    3.
    Transf., in gen., to make an offering, offer sacrifice:

    qui hominem immolaverint, exve ejus sanguine litaverint... capite puniuntur,

    Paul. Sent. 5, 23, 16.—
    B.
    Act., to offer acceptably ( poet. and in post-class. prose):

    exta litabat ovis,

    Prop. 4 (5), 1, 24:

    sacra bove,

    Ov. F. 4, 630:

    sacris litatis,

    Verg. A. 4, 50:

    sacris ex more litatis,

    Ov. M. 14, 156:

    Phoebe, tibi enim haec sacra litavi,

    Stat. Th. 10, 338:

    tibi litavi hoc sacrum,

    Luc. 1, 632:

    diis sanguinem humanum,

    Flor. 3, 4, 2:

    hostias,

    Just. 20, 2, 14.—
    II.
    Trop.
    A.
    To bring an offering to, to make atonement to, to propitiate, appease, satisfy:

    litemus Lentulo, parentemus Cethego,

    Cic. Fl. 38, 96:

    publico gaudio,

    Plin. Pan. 52, 4: aliquid poenā, Auct. B. Hisp. 24. — Impers. pass.:

    sanguine quaerendi reditus, animāque litandum Argolicā,

    Verg. A. 2, 118:

    postquam litatum est Ilio Phoebus redit,

    Sen. Agm. 577:

    de alicujus sanguine legibus,

    App. M. 2, p. 132 fin.
    B.
    To devote, consecrate: plura non habui, dolor, tibi quae litarem, Sen. Med. fin.:

    honorem deo,

    Tert. Patient. 10:

    victimam,

    Prud. Cath. 7, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > lito

  • 20 labes

    lābēs, is (abl. редко labi) f. [ labor I \]
    1) оседание, провал, обвал ( terrae L)
    labem dare Lcr — обваливаться, обрушиваться
    3) порча, пагуба, гибель ( innocentiae C)
    prima l. măli Vначало бедствия
    Verres l. provinciae C — Веррес — бедствие провинции.
    4) поражение (l. Mursīna AV); крушение, крах ( imperii C)
    5) недуг (corporis Lcr, Su, CTh)
    6) пятно (toga sine labe O; purus et sine labe Pers)
    перен. стыд, позор (l. saeculi, civitatis C)
    labem alicui inferre C (imponere L, aspergere C) — опозорить кого-л., запятнать чьё-л. имя
    labe carens — без порока, безупречный ( victima O)

    Латинско-русский словарь > labes

См. также в других словарях:

  • Víctima — Víctima, en primer término. es todo ser viviente sacrificado o destinado al sacrificio. Sin embargo, desde el punto de vista utilizado habitualmente, una víctima es la persona que sufre un daño o perjuicio, que es provocado por una acción, ya sea …   Wikipedia Español

  • VICTIMA — Isidoro sacrificium proprie erat, quod post victoriam, superatis hostibus; Diis offerebatur: hinc ut videtur, dicta: an quod vi ictus caderet percussa? an quod vincta ad aram staret? Nonnumquam cum Hostia confunditur. Namque Ovidiô teste, l. 1.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • victimă — VÍCTIMĂ, victime, s.f. 1. Persoană care suferă chinuri fizice sau morale din partea oamenilor, a societăţii, din cauza propriilor greşeli etc. 2. Persoană care suferă de pe urma unei întâmplări nenorocite (boală, accident, jaf, crimă etc.). 3.… …   Dicționar Român

  • víctima — 1. Además de ‘persona o animal sacrificado o destinado al sacrificio’, significa ‘persona que padece daño o ha muerto por causa ajena o fortuita’: «El año pasado el saldo de víctimas fue de 799 muertos y 3650 personas lesionadas» (Tiempo [Col.]… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • víctima — (Del lat. vĭctima). 1. f. Persona o animal sacrificado o destinado al sacrificio. 2. Persona que se expone u ofrece a un grave riesgo en obsequio de otra. 3. Persona que padece daño por culpa ajena o por causa fortuita. 4. Persona que muere por… …   Diccionario de la lengua española

  • víctima — 1. accidente grave o fatal. 2. las víctimas de un accidente grave o fatal. 3. persona muerta, herida o inutilizada de otro modo en la guerra. 1. caso de muerte de un individuo. 2. estado, enfermed …   Diccionario médico

  • victima — index victim Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • víctima — (Del lat. victima.) ► sustantivo femenino 1 Persona o animal que sufre o padece daño por culpa ajena o por causa fortuita: ■ fue víctima de una salvaje paliza. SINÓNIMO damnificado 2 Persona que muere por estas causas: ■ el terremoto se cobró… …   Enciclopedia Universal

  • víctima — s f 1 Persona o animal que sufre algún daño físico o moral, o que muere a causa de los maltratos o actos nocivos de otro, o como consecuencia de algún hecho adverso, como un accidente, o un desastre natural, etc: la víctima de un robo, las… …   Español en México

  • víctima — {{#}}{{LM SynV40865}}{{〓}} {{CLAVE V39870}}{{\}}{{CLAVE}}{{/}}{{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}} {{[}}víctima{{]}} {{《}}▍ s.f.{{》}} = {{<}}1{{>}} afectado • perjudicado • damnificado = {{<}}2{{>}} {{SynM27406}}{{↑}}muerto{{↓}} • baja {{#}}{{LM… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • víctima — sustantivo femenino 1) afectado, perjudicado, damnificado. El damnificado es una víctima en una catástofre colectiva. 2) muerto baja (esp. en combate). * * * Sinónimos: ■ martirizado, muerto, herido, dañado, pasivo …   Diccionario de sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»